خاتون خیزابه های فرمند  

محمد دورقی -  آیا تا بحال شاهد مرگ کشتی ها بوده اید؟ می دانید کشتی ها وقتی به پایان عمر کاری خود می رسند،چگونه از گردونه ی خدمت خارج می شوند و عمرشان به پایان می رسد؟ نهایت کشتی ها نهایت تلخی ست.

این قوهای پر تکبر آهنی که عمری طولانی،حلیت امارت پوشیده و حاکم اقلیم دریاها و اقیانوس ها بوده اند در پایان عمر، به غم انگیزترین شکل دست به خودکشی می زنند.

وقتی کشتی ها فرسوده می شوند و شرکت های بیمه بخاطر ریسک غرق شدن و آلودگی زیست محیطی و تلفات مادی و جانی،آنها را بیمه نمی کنند راهی به جز اسکراب شدن ندارند.

به اسکراب رفتن کشتی ها مانند مرگ قو است.

فرید و شکوهمند و شّرّنگین.

ناسلامتی،آنها،روزگاری مولای موج ها و خاتون خیزابه های فرمند بوده اند و حالا با نیمتاجی از خاربنان، مسیحاوار،به جلجتایشان می برند تا قربانی کنند.

قوی سپیدی راهی مسلخ بوف ها و باشه ها.

چگونه تلخ وتاب سوز و دل پریش نباشد این سرنوشت؟چگونه خاطرخراش نباشد این خاتمه؟!اما  تصور تباین تند مبدا و مقصد کشتی ها، این سرنوشت را خاطرخراش تر هم می کند.

تصور اینکه دیروز با مراسمی باشکوه،از جلوی نگاه شوق آگین آفیسران و مهندسان و دریانوردان- نظاره گان مبتهج و شادان- از *شیپ یارد(1)* خارج شده باشی و امروز سوار بر کجاوه ی محاق، لرزان، تا سرزمین سایه های سرد نیستی میروی.